maandag 10 juni 2019

Inspiratie

Henk en ik praten deze dagen over inspiratie. Je kan altijd door iets of iemand geïnspireerd worden. Het hoort bij Pinksteren en we zijn ons er nu extra bewust van. 
Henk zei: "Het overkomt je, je kan het niet sturen, net zoals verliefdheid." Vroeger zeiden ze de Geest krijgen. Soms gebeurt het nog, ik zag het net bij een gesprek met Willem Jan Otten in Trouw. Ik krijg het door iets wat ik lees, zie of hoor, of door een persoon. Die ander raakt iets in mij wat aansluit en daardoor komt het versterkt naar boven. Dit kan door liefde, doordat de ander een beroep op me doet, (heeft ook alles met liefde te maken) of ... 
En toen gingen we er weer over praten want hoe word je door de dag heen geïnspireerd? Het gaat om iets wat latent in mij aanwezig is. Daardoor kan het naar boven gehaald worden. Of ik nu in de keuken sta, of schrijf, het komt vanzelf. Ik zou niet kunnen gaan zitten en denken; ik laat het komen. Dan komt het juist niet, het wordt krampachtig. Door domweg te beginnen, door te ontspannen kan het komen. We kwamen uiteindelijk tot het woord overgave. Dat doe je, je staat open, het kan binnenkomen. Maar soms breekt het door alles heen, dan kan je nog zo vol in je hoofd zijn, het worden aangeraakt is sterker, dan elke gedachte. Waardoor en waarom? Ik heb een vriend van wie ik veel houd. Hij maakt het mooiste taalgebruik los in mij. Dan komt erbij dat taal en de schoonheid ervan iets is wat we delen, wat ons bindt. 
Soms zie je dat iemands geïnspireerd zijn noodzakelijk is om iets uit te werken.  Waarschijnlijk is het dat altijd. Henk liet me net Ali Banisadr zien. Over inspiratie gesproken. en over de noodzakelijkheid veel met het verleden te doen. Is er iemand door wie u op dit moment geïnspireerd wordt?


Ali Banisadr




Op dit moment is er een tentoonstelling van hem in het Noord Brabants Museum. En er is veel meer moois zag ik. Te ver weg voor ons. Toen we in Utrecht woonden kwamen we er regelmatig, een heel prettig museum.

En nog iets heel anders, wat ook in Trouw stond. John Vis, die in een doormidden gezaagde caravan, op de hei in dit geval, achter een piano zit. Hij zingt liedjes voor mensen. Niet op vaste tijden of vaste plaatsen. Hij houdt van zijn vrijheid. Hij laat het komen zoals het komt. Mensen worden diep geraakt en vertellen hem over hun leven, over pijnlijke gebeurtenissen.  
Hij houdt van spelen in de natuur, maar vooral van de gesprekken die het oplevert.
Hij heeft de inspiratie om te spelen en iets los te maken, de ander wordt geïnspireerd om zijn verhaal te vertellen. Het heeft dus een tweeledig effect, hoe mooi.