Ten eerste wil ik even sorry zeggen voor mijn wisselend schrijven. Soms veel achter elkaar en soms is er even stilte. Zo zit ik in elkaar. Ik voel wel altijd de verantwoordelijkheid naar u toe. Ik schrijf deze website niet voor mezelf. Als effect ontstaan er natuurlijk wel herinneringsbeelden, die ik altijd terug kan lezen en dat is leuk, maar het is niet het uitgangspunt. Dat bent u! Daarbij vind ik schrijven en delen met u heel fijn! Het voelt totaal niet als een druk.
Ik merk hoe ouder ik word, en dat heeft alles met mijn verleden te maken, dat ik me niet meer kan en wil binden. Er zijn uitzonderingen en soms gaat het vanzelf, en dat is heerlijk, maar over het algemeen is me vrij voelen een levensvoorwaarde. Zelfs iets kleins kan al snel als een druk voelen. Vrijheid zorgt bij mij voor ruimte en ontspanning. Goddank woon ik met iemand die mijn vrijheid op geen enkele manier beperkt en dus heb ik me intens aan hem gebonden. Lieve, liever, liefste Henk.
Nu schrijf ik weer meer achter elkaar. Ik zal even vertellen wat voor pannenkoeken ik gisteren had gemaakt. De eerste was een wat grotere met gebakken ui, spinazie, kruidenzout en een beetje geraspte kaas.
In mijn boek schreef ik over chocoladeflensjes met kersenjam en voor een feestelijk moment met daarbij slagroom en geraspte chocolade. En zoals ik het vroeger kreeg gewoon flensjes op elkaar met rode jam ertussen, mmm. Nu maakte ik een stapeltje van zeven kleine chocolade pannenkoeken, met een laagje pindakaas ertussen. Ik goot er wat Ahornsiroop over en omringde het met plakjes banaan, heerlijk!!! Ik sneed het pannenkoekentaarje in vieren. Het is best machtig, dus we hadden de helft. De andere helft morgen, als lunch, na een kopje soep.
