zaterdag 26 mei 2018

Fijn nieuws

Donderdagmiddag waren we in het ziekenhuis, waar Henk opnieuw een cystoscopie kreeg.
Zijn blaas is brandschoon! De beschadiging die bij de operatie ontstond is prachtig genezen.
We gaan op dezelfde voet verder.
Ik voel de energie bij Henk groeien. Hij gaat zelfs naar de sportschool. Dit zou een paar maanden geleden nog ondenkbaar zijn geweest.
Ik blijf met alle liefde van de wereld doen wat ik kan doen. Qua voeding en speciale drankjes en natuurlijke 'zelfgebrouwen' middeltjes. En verder veel buiten zijn, zuurstof diep inademen, beweging, innerlijke groei en schoonheid.
Over drie maanden krijgt hij weer een cystoscopie. Als het er dan nog net zo goed uitziet mag er een maand bij en zitten er dus vier maanden tussen. Hij had niet de laagste graad qua kwaadaardigheid van de tumor. Het blijft dus spannend, de komende jaren. Ook omdat het een kankersoort is die meestal terugkomt en omdat kanker extreem veel voorkomt in zijn familie. 


Blaaskanker komt 30% meer voor dan tien jaar geleden. Elke week sterven er 25 mensen aan. Er is nog zo weinig bekend over kanker. Maar ik richt me op Otto Warburg fysioloog en arts. Hij onderzocht het gedrag van tumoren, en bestudeerde het wezenlijk verschil tussen kankercellen en gewone cellen. In 1931 kreeg hij hier de Nobelprijs voor. Warburg gaf vooral aandacht aan het idee (hij was misschien niet de eerste die dit ontdekte) dat een kankercel leeft op (gefermenteerde) suiker in plaats van op zuurstof. Otto Warburg werkte langere tijd samen met 'onze' Johanna Budwig. Warburg toonde aan dat een cel transformeert tot kanker wanneer hij niet over voldoende zuurstof kan beschikken. Een gezonde cel heeft zuurstof nodig om energie uit op te wekken, daarvoor moet de celwand doorlaatbaar (permeabel) zijn en dat lukt alleen wanneer het lichaam kan beschikken over voldoende essentiële omega 3 en 6 vetten. Als de cel door zuurstofgebrek niet meer kan ademen, dan stapt hij over op suikerverbranding (fermentatie). En er is een mening die voor mij hierop aansluit dat kanker veroorzaakt wordt door schimmels. Er zijn meer meningen, maar dit is wel iets wat vaak terugkomt. In ieder geval zijn het mijn uitgangspunten en hoe we eten is hier voor een groot deel op gebaseerd. Op een bepaalde manier ben ik consequent, maar het zou nog 'strenger' kunnen. Als het nu niet goed was geweest had ik het aangepast. Nu ga ik op deze weg verder. Geen zeggenschap over het leven, maar wel een actieve (bijna verliefde) houding voor de keuzes die ik maak. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar ik denk dat het heel belangrijk is om 100% achter een keuze te staan. De keuze van nu. Over een week, maand of jaar kan die keuze anders zijn. Even belangrijk is om je te richten op mensen die op een gelijksoortige manier in het leven staan en een zelfde manier van denken hebben. Af laten leiden door wat niet aansluit doet nooit goed. Bij mij zeker niet, daar ben ik te gevoelig voor.
Henk had enige tijd geleden ook een onrustige darmpoliep. Over 1 1/2 jaar krijgt hij weer een oproep voor een darmonderzoek. Dat is dus ook nog spannend. Maar nu genieten we van elkaar en leven we wat alles betreft zo bewust mogelijk. En als we op deze heerlijke zonnige dagen op het balkon, tussen alle kruiden en bloemen - verrijkende boeken - zitten te lezen ontbreekt het ons aan niets.

zondag 20 mei 2018

Sheku Kanneh Mason

Gisteren heb ik genoten van de bruiloft in Engeland. Dat we de prachtige serie 'The Crown' zagen (niet alleen het acteren, ook de sfeer, het licht, de muziek, de treffende beelden) droeg bij. Ik las net dat mensen het optreden van Sheku Kanneh Mason het hoogtepunt vonden. Hij had contact met de hemel. Ik bedacht me nadat ik dat voelde dat hij ook regelmatig omhoog keek. Ik had nooit van hem gehoord, maar nu wel! Het blijkt dat de hele familie de sterren van de hemel speelt. Hij komt uit een warm nest. Alle kinderen waren bij Brittans Got Talent. Maar dit speelde hij dus gisteren. https://www.youtube.com/watch?v=B6CH8e13-1Y
En dan ook nog maar even alle kinderen https://www.youtube.com/watch?v=DQhP_bPJHho
Ze zijn nog zo jong.  
En dit zusje, toen ze 10 was! https://www.youtube.com/watch?v=eede80W7g9Y

Koud douchen

Er zijn zo van die dingen in het leven die voor de een heel normaal zijn en voor de ander helemaal niet. Zo las ik in 'Genoeg' van iemand die elke keer voor een andere uitdaging kiest die een week duurt, dat dat nu koud douchen was. In het begin vond ze het moeilijk en nu wil ze niet meer zonder. Ze stopt in tegenstelling tot de meeste andere uitdagingen hier dus niet mee na een week. Wat dit betreft zou iedereen af en toe een uitdaging moeten aangaan. Wat doet iets nieuws, iets heel anders misschien met je? 
Voor mij is na een warme douche koud douchen vanzelfsprekend, ik doe het mijn hele leven al. Ik ben zo opgevoed. Henk moest er eerst niet aan denken, maar is er een paar maanden geleden mee begonnen en wil ook niet meer zonder.  Een slechte doorbloeding zit bij ons in de genen en na het koud douchen voelt de doorbloeding beter. Dat probleem los ik er niet mee op, maar het was anders denk ik nog erger geweest. Verkouden ben ik nooit. Bijna nooit. De laatste keer was in 1989, toen de muur viel. 

Ik denk dat het mooie van een uitdaging aangaan is dat je beeld of je manier van omgaan met iets kan veranderen. Dat je bijvoorbeeld denkt niet zonder iets te kunnen en dan blijkt het toch wel te kunnen. 
Of dat je er iets goeds mee doet voor jezelf, een ander of het milieu.
Als ik aan me/onszelf denk ... Ik vind dat we veel afval hebben. Ik moet dan aan Evelien uit België denken, met haar ene zakje (gezins) afval per jaar. Moeten wij niet eens proberen om een week geen afval te hebben? Ik bedoel dan restafval of plastic, die scheiden we. Papier reken ik niet mee. Ik probeer papier zoveel mogelijk te hergebruiken. Van brieven van bedrijven die aan een kant betypt zijn gebruik ik de andere kant om aantekeningen te maken bij een telefonisch begeleidingsgesprek. Kranten gebruik ik in de groentela. Artikelen eruit bewaar ik voor mijn boek. De rest gaat naar het oud papier waar verschillende dingen mee gedaan worden. Wat glas betreft, veel (te veel!) potjes bewaar ik. Ik doe er specerijen of iets dergelijks in. Grote potten gebruik ik om te fermenteren. Wat ik met pindakaaspotten doe weet u. De deksel ervan gebruik ik trouwens tegenwoordig om plantaardige burgers te vormen, het is precies de goede maat. Soms zet ik een plantje in een pot(je), of ik gebruik het als kweekbakje. De rest van het glas gaat in de glasbak en wordt gerycled.

Is er een uitdaging die u aan zou willen gaan?
(Ik hoor u denken)

dinsdag 15 mei 2018

Trouwdag

Vandaag was de trouwdag van mijn ouders. Een dag die we elk jaar vieren. Vroeger heb ik er altijd veel aan gedaan. Een van de tradities was dat ik altijd een bosje lelietjes van Dalen voor op de ontbijttafel plukte. Ze staan nu overal, deze tedere sterk geurende bloemetjes.
We eten op 15 mei altijd - de eerste - asperges - en aardbeien toe. Hun bruiloftsmaal, in 1935. Nu hebben we al verschillende keren asperges gehad omdat het zo goed is voor Henks blaas. Een paar dagen geleden ook. Vandaag dus niet, maar wel aardbeien, veel aardbeien! Ik had een bodem gemaakt van 1 beker kokosrasp, 3/4 beker notenpasta, een snuf zout, vanille en 1 eetlepel honing. Ik mixte het goed. Ik spreidde het uit op een kunstofvelletje, maar bakpapier kan ook. Het is bijna vloeibaar en je denkt, dit wordt niets, maar het wordt echt stevig in de koelkast. Hiervoor moet het er wel minimaal 2 uur in staan. In stukken snijden, plakjes aardbeien erop, eventueel nog een beetje geraspte kokos en klaar.
Nu brandt er een kaars en mis ik ze! Maar het is fijn deze dag altijd intens te beleven, het brengt ze dichtbij.



zondag 13 mei 2018

Buitenvoedsel en creativiteit

Weer van alles geplukt voor soep en slaatje.
Als je opeens alles kwijt zou zijn kom je in de zomer en herfst een heel eind, maar in de winter of het vroege voorjaar overleven lijkt me niet te doen. En dan heb ik het over buiten leven. Ik pluk zoveel mogelijk het jonge blad. Nu vooral omdat het lekker is en gezond voelt.
Paardenbloemblad, hondsdraf, brandnetel, zevenblad.



Maar ik pluk niet alleen voor het nuttig, ook voor het mooi. Henk (ik ook) ben dol op veldboeketjes. Ik probeer er zoveel mogelijk voor te zorgen dat we iets op ons nachtkastje hebben staan. Het schilderij laat zien hoe ik er (ongeveer) uitzag toen ik acht was. Het heeft voor mij vooral betekenis omdat het geschilderd werd na een lange afwezigheid van mijn moeder, die een wereldreis had gemaakt. Het was de laatste vaart van de Willem Ruys. Op de boot had ze een schilderes ontmoet. Zij kwam naar Brabant om mijn zusje, mijn moeder en mij te schilderen. 






Het zondags ontbijt vloeide over in schrijven aan mijn boek, eindelijk weer eens, heerlijk. Ik had een artikel gelezen over psychiatrische 'patiënten' in Franeker, die het Friese landschap schilderen, met hun stemmingen als inspiratiebron. Het staat in Trouw van dit weekend. Het is natuurlijk koren op mijn molen*. Er valt zoveel te schrijven over aandoeningen en creativiteit. En hoe dat rust en meer eigenwaarde kan geven.  

* Het komt goed van pas, het bevalt, evenals de molenaar het koren dat hij krijgt

Ik zocht deze uitdrukking op en er zijn veel meer uitdrukkingen waar de molen in voor komt. Een aantal ken ik, maar deze niet.

De molen naar de wind keren
Je goed aanpassen aan de omstandigheden.

Twee harde stenen malen zelden fijn
Twee mensen die niet willen toegeven, kunnen niet samenwerken.

Je rommelt als een molen, maar ik zie nog geen meel
Je doet wel belangrijk, maar ik zie geen resultaat.

De molen is door de vang
Alles gaat helemaal mis, alles loopt fout.


BewarenBewaren

vrijdag 11 mei 2018

Het klaarlichte denken

We zagen een interview met Eva Rovers (ze schreef ook het prachtige boek over Hélène Kröller Müller). Ze haalde Albert Camus aan met 'het klaarlichte denken'. Nadenken over of wat gewoon is wel echt gewoon is? De vanzelfsprekendheid ter discussie stellen. Het begin van de verandering. Er is zoveel wat anders zou moeten. Het begint met zoals zij het noemt huiskameractivisme, bijvoorbeeld niet meer gebruik maken van plastic zakjes, weinig kleding kopen (de wantoestanden in de kledingindustrie), minder of geen vlees (vanwege milieu en bioindustrie) eten. De volgende stap is het zichtbaar maken. Bijvoorbeeld vragen stellen aan bedrijven. Hoe wordt er geproduceerd? En samenwerking en vooral een strategie ontwikkelen, anders gebeurt er te weinig.
Ik word blij van zulke krachtige vrouwen. Ik ben niet iemand van de barricades, ik probeer op mijn eigen manier iets te doen. In het klein en door te schrijven. 

Henk vertelde net dat hij op de Oud Dokkum groep van Facebook schreef dat Sibbeltje, een vrouw die op haar knieën onkruid tussen de tegels van de straten haalde, een standbeeld verdiende. Hij kreeg onmiddellijk bevestigende reacties. De sociale media kan hartverwarmend verbinden. Er wordt met elkaar even aan die vrouw gedacht.