Bemoedigend

Ik vind het zo bemoedigend, dat zolang je ademt het leven niet is afgelopen. Beter gezegd de mogelijkheden niet voorbij zijn. Je kan altijd verliefd worden en je kan altijd met iets nieuws op ander gebied beginnen. Je intensief verdiepen in iets of zelfs een studie doen. Ik zag een foto van een meneer met een traditionele lauwerkrans op. Hij is 96 en hij woont in Italië. In 2017 dacht hij het is nu of nooit en hij ging naar de universiteit  in Palermo om geschiedenis en filosofie te studeren. Gisteren was de uitreiking van zijn bachelor voor deze twee studies. 

Zomer!

Bosbessen plukken en er vervolgens (in de zon) mee ontbijten. Hoe mooi kan het leven zijn. Schreef ik al eerder, dat het zo'n goed bessenjaar is? 
We waren vroeg met onze ochtendwandeling begonnen want we wisten dat het een erg warme dag zou worden. Ik vind sowieso niets heerlijker dan met zomerweer vroeg te wandelen. Hoe het ruikt, de nog frisse lucht op je lichaam voelen en de vogels horen. In het voorjaar was het extreem met de vogels, nu is het rustiger maar je hoort ze altijd. 

Ik had eerst een 'nettere' foto geplaatst van het ontbijt, met de bloemetjes er helemaal op en niet mijn hand erbij, maar deze geeft de sfeer goed weer, genietend van de ochtendzon en Henk met Friese zwembroek aan. 

Applaus

Goedemorgen allemaal. Ik wens u, inclusief de beperkingen die er zijn, een goede week toe. Wat heb ik een bewondering voor hoe mensen hun weg hierin vinden. Ik hoor ook wel (aan de telefoon vooral) dat veel mensen het vanuit huis werken ook prettig vinden. Het is natuurlijker, vanuit hun eigen ritme. Mensen die altijd heel vroeg op zijn werken vooral dan en mensen die laat naar bed gaan beginnen later. 
En hoe ouders het met kinderen thuis deden ... ik vond het zo knap, hoe iedereen zich aanpaste en een andere manier van leven vond. Het zal voor bepaalde gezinnen heel ingewikkeld zijn geweest. Op allerlei verschillende gebieden. Sfeer, ruimte, financiën. Er zal tegen onmogelijke zaken zijn opgelopen. Er kwam veel creativiteit en improvisatie-vermogen vrij. Applaus voor u! We deden dat voor alle mensen in de zorg maar iedereen die van de ene op de andere dag gedwongen werd alles anders te doen verdient ook alle lof. 

Muffins van wat op moest, in een kwartier voorbereid

Ik had vanmorgen deze snelle muffins gemaakt. Na een kwartiertje stonden ze in de oven.
De courgette (het werden 2 volle bekers) moest op en vooral de bananen moesten op, die waren bijna vloeibaar. Voor dit recept prima. Het recept kan hartig gemaakt worden door ipv iets zoets plantaardige melk of water te gebruiken en er kruiden door te doen. Door de banaan was het zoet maar ik deed er een beetje pindakaas op. Ik hou erg van de combinatie zoet hartig. 
De wortels moesten ook hoognodig gebruikt worden. Ik denk dat deze al zeker een maand in de koelkast lagen. De manier van bewaren (doosje met keukenpapier ertussen) maakt dat ze heel lang houdbaar zijn. Het is een standaard groente, ik heb het altijd. 

Ik maakte een soepje van de wortels; een grote knoflookteen, water en groentebouillon poeder. Op het laatst versgemalen peper erdoor. Een snelle, goedkope, vullende lunch.

2 bekers havermoutmeel of 1 beker meel* en 1 beker havermout (deed ik), 2 thl wijnsteenpoeder of de helft zuiveringszout (er moet dan een scheutje citroensap of azijn bij), 2/3 beker zoet en dit kan geprakte banaan zijn maar ook een siroop. Alles goed door elkaar roeren. Ruim 1 1/2 beker geraspte courgette toevoegen (ik deed nu 2, omdat ze op moesten). 
Dit is de basis en ik bak het een half uur op 190 graden en laat het dan ook nog een half uur in de dichte oven staan.
Een handje noten, zaden of rozijnen erdoor is lekker.

*Het kan kant en klaar gekocht worden, maar ik maal havermout altijd om havermoutmeel te krijgen.

Uitstap(je)

Wij waren de afgelopen dagen in Zwolle, Enschede en Sneek, ter ere van Henks verjaardag.
5 nachten weg. De laatste keer dat we 'zo lang' weg waren en toen was het een volle week, was in 1995, in Rome.
Eerst waren we in de provincie waar Henk geboren is en daarna in de provincie waar hij opgroeide.
Normaal is het uitstapje altijd een verrassing, nu niet. Hij wist bijna alles en verheugde zich.
Maar van de eerste dag wist hij niets! We gingen 's morgens naar Het Nijenhuis (vooral voor de - beelden - tuin waar Henk zo van houdt). Toen we begonnen met cappuccino en een gedeelde bosbessenmuffin op het terras waren we omringd door beeldschone vogeltjes. 
We sliepen in Zwolle en kregen de maaltijd in de kamer, terwijl Henk dacht dat we bouillon en lekkere crackertjes kregen. Alles een beetje anders en natuurlijk extra verwennerij want Henk werd ... 70!
We kunnen dit allebei niet geloven. 

In Enschede gingen we o.a. naar het Rijksmuseum Twenthe, een favoriet. Ik koos dit vanwege het onderwerp 'lijnen'. Tekeningen van Picasso en Matisse. Henk is vooral dol op Matisse en op lijnen.

Het was overal opgebroken en dat is lastig en spannend als je een stad niet kent. Ook spannend was dat er een heel sterke rooklucht was. Henk zei: "Wat stinkt die auto voor ons", maar toen we stil stonden roken we het nog steeds. Dat waren wij dus! Meteen de garage gebeld en onze betrouwbare, heel deskundige garageman heeft precies uitgelegd wat we allemaal moesten controleren. Dat deden we en alles bleek in orde. Er was dus niet iets ernstigs waardoor we de lucht in konden vliegen. Kom voor de zekerheid maar even langs als jullie terug zijn zei hij en dat doen we. 
We hopen dat ons autootje het nog blijft doen tot de volgende apk en het liefst nog een jaar langer. Dat hij nu door de apk kwam was al een grote verrassing. We rijden heel weinig maar het gevoel van vrijheid is fijn. Als die vrijheid er niet meer is dan blijven we bijna helemaal hier denk ik en dat is ook goed.
Ik lees zo vaak iets en dan denk ik, dat moet ik opschrijven, maar door omstandigheden of doordat ik geen pennetje bij me heb vergeet ik het dan weer. Ik las van een oud bekend iemand, ik geloof een schrijver, dat als je door het raam kijkt je alles ziet wat belangrijk is. Hij zei het niet precies zo, maar het lijkt erop. Zeker in deze tijd heeft dat een meerwaarde. Op vakantie gaan naar den verre vinden wij onverantwoord. Eigenlijk vond ik dat altijd al, uitzonderingen daargelaten.
Vervulling en inspiratie is overal te vinden, op elke vierkante centimeter. En vooral van binnen. Boeken of een andere omgeving, hoe dichtbij ook, kunnen in beweging brengen en voeden.

In Enschede was langs de snelweg een schitterende wilde tuin. Dit is een voorbeeld van wat ik bedoelde als het gaat om kentering en herstel. We waren in de synagoge. Ik moest bijna huilen, zo werd ik geraakt, door de schoonheid en symboliek. Het kwam diep binnen. Om dit soort momenten gaat het voor mij in het leven. Voorbij elke gedachte. Hier was net zoals bij de musea een tijdslot. Voor alles moeten vooraf toegangsbewijzen worden gekocht. Hier konden we maar een uur blijven omdat het niet groot is en er plaats moet worden gemaakt voor andere mensen. In musea is geen vaste vertrektijd.






We waren als laatste in Sneek, in een heel mooie kamer. Daar kwam, nadat hij op zijn verjaardag de cadeautjes had uitgepakt, waaronder een boek van Bonnard, een van(!) Henks lievelingsschilders, het verjaarsontbijt voor mijn lieve Henk werd ook in de kamer geserveerd. Wat een verwennerij.

De laatste twee dagen heeft het veel geregend maar tussendoor of met paraplu hebben we zoals altijd natuurlijk gewandeld.

In Museum Bélvedère in Heerenveen hadden we de verjaarstaart. Henk wilde graag Friese oranjekoek waar hij zich in de auto, na het enorme ontbijt, al op verheugde. Ze hebben daar zulke verrukkelijke koffie. Het is gewoon een heel aangename plek.
Ze waren bezig een nieuwe tentoonstelling op te bouwen dus er was maar een zaal met daarin tekeningen (opnieuw) uit de oorlog. Heftig, maar de tekeningen op zich waren door zijn eenvoud treffend. Daarna nog even als tegenwicht van de natuur genoten.

Het waren heerlijke dagen en het is even heerlijk weer thuis te zijn. Dat is zo'n rijkdom vind ik, echt thuiskomen. 

Opkomen voor de natuur

We waren weg en daar kom ik op terug.

Net bij het zondagse ontbijt las ik Trouw.

De bijlage heet in deze tijd 'zomertijd'.

Elke week een thema, een gebied in Nederland. Vorige week ging het over de Veluwe.

Nu over de Wadden.

Ik las over dichters die via poëzie opkomen voor de natuur in een artikel van Janita Monna.:

Er is zelfs een manifest.

Er staat in: "We zijn lyrisch over de natuur en ziedend over de destructie".

De destructie die al zo lang geleden begon.

Maar, er is werkelijk ook een zichtbare kanteling (kentering) en wat we daar de afgelopen dagen van gezien hebben was overweldigend.

We hebben nog nooit zoveel wilde bloemen en - tuinen gezien.

Er moet onmetelijk veel gebeuren; gedrag veranderen, herstellen wat te herstellen is en er moet vooral gered worden, maar het is in beweging.

De bewustwording wordt sterker en sterker, deels dankzij het vreselijke virus.

Ik las over Ida Gerhardt als vroege 'klimaatdichter'.

70 jaar geleden maakte ze zich al boos over de ongebreidelde ingrepen in het landschap.

"Het schoon van Holland: welhaast doodgesnoeid; / de vogel zwijgt, de rank is uitgebloeid".

Het begin van de baas spelen over de natuur met later al het verwoestende gif.

Nu de weg terug, naar minder of het liefst geen destructie, naar 'schoon Holland'.

Veel mensen vieren vakantie in Nederland omdat reizen niet mag of ingewikkeld is.

Ik zag dat er op veel plekken wel 100 of zelfs 200% of nog meer geboekt is dan andere jaren.

Als we dichtbij huis blijven groeit de verbondenheid en is het misschien gemakkelijker om op te komen

voor de natuur. Het te koesteren.

Ik zou wel op een waddeneiland willen wonen, in een bos, de zee vlakbij.

Onderstaand gedicht van Ida Gerhardt staat in Trouw, maar in nieuwe taal.

Ik laat het zoals het was. Het versterkt de inhoud vind ik.

Waddeneiland

Wat ik gezien heb op dien éénen dag

aan kleurend water en vervloeiend zand,

aan plante' en schelpen, liggend op de hand,

is méér dan nog mijn hart bevatten mag.

De eigen voetstap trad een ketting af

tusschen de vogelprenten op het strand

de duizenden - het was de verste rand

van menschenleven waar ik mij begaf

- tot in de stilte, vloeiend als een ring -

Water en lucht en tijdelooze tijd,

ik dronk het diep - tot aan die pareling

van klaarte openbarend ieder ding:

sterk straalt het in zijn kleur, zijn eigenheid.

En dit aanschouwen wordt zoo hemelwijd:

dan meet wie ééne schelp te rapen ging

en wegzinkt in die tint, die teekening,

het veld der velen dat hij overschrijdt.

Gelukkig bevestigd

Blij dat het over ventilatie gaat in de krant, maar ik kreeg het via topics en nu maar hopen dat u het ook kunt lezen.
Het komt uit het AD dus ik kan waarschijnlijk beter die link erbij zetten.

https://www.ad.nl/binnenland/neem-verspreiding-van-coronavirus-via-aerosolen-nu-eindelijk-eens-serieus~a02078859/

Helder door lockdown!

Net zag ik een filmpje van Bangkok. Eerst de skyline en toen de stad. oe het was en hoe het is. Een verschil van dag en nacht met het begin van het jaar. Bewoners van Bangkok keken door de dikke smog altijd door een waas. Ze zagen nauwelijks iets en nu ... helder! 
Aan het begin van de coronacrisis schreef ik dit over China.
Door het stilliggen van de bouw en door het toeristenverbod in Bangkok rijden er heel veel minder auto's,  taxi's en touringcars.
De kleine PM2,5 deeltjes (fijnstof) die normaal achterblijven in de atmosfeer zijn nu zo goed als verdwenen en zo ook de ademhalingsproblemen. 
Elk mens heeft recht op schone lucht. Een levensvoorwaarde. 
Ik geloof niet dat ik ooit eerder heb geschreven dat we ergens recht op hebben. Ik voel dat meestal ook niet zo, ik heb nergens recht op, ik ben blij met wat me toevalt. Maar zoiets, schone lucht, veel natuur. Het geeft op elk vlak wat ieder mens nodig heeft. Zuurstof op de eerste plaats.

Over zuurstof gesproken ... frisse lucht is zo belangrijk en ik blijf me afvragen hoe het in verpleeghuizen waar zoveel mensen zijn overleden is gesteld met frisse lucht. Ik ben heel erg opgegroeid met frisse lucht. Mijn moeder kwam oorspronkelijk uit het land van de kuuroorden en mijn grootmoeder herstelde van tbc door frisse lucht en zon (zo'n draaiend huisje). Een vreselijk idee als ergens een raam niet open kan. Ik zou denk ik volledig in paniek raken. 
Ik hoop dat ook in de herfst mensen nog veel naar buiten gaan en goed ventileren. Ik weet niet hoe het anders zal gaan.
Ik las net bij nu.nl over de actrice Olga Zuiderhoek die corona heeft gehad. Ik citeer: "Zuiderhoek moest van de dokter met 39 graden koorts gaan wandelen, om haar longen lucht te geven. Dat heeft geholpen!"

Middelste dag van het jaar!

Aardbeitjes en oregano

Geen lekkerder aardbeitjes dan die van ons balkon. De smaak is zo geconcentreerd, zoet, aromatisch, heerlijk. Ik zeg 'tjes' omdat ze echt klein zijn.
Het is trouwens een goed bosvruchtenjaar volgens mij. Nog nooit zag ik zoveel bloemen aan bramenstruiken. Wat wij in een kunstmatig tuintje hebben zegt hier natuurlijk niets over en het zijn er ook niet veel, maar alleen kwaliteit telt.   

Ik heb altijd gedacht dat dit bonenkruid was. Het rook ernaar. Ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld, hoe lekker ik bonenkruid ook vind. Niet alleen lekker, het maakt ook bonengerechten ook beter verteerbaar. Maar ik vond het erg dat ik geen oregano had, dat is toch een basiskruid. Bij Welkoop heb ik biologische oregano gekocht, maar een ander soort dan dat je meestal ziet. Inmiddels weet ik zeker dat de zogenaamde bonenkruid toch oregano is (ook een iets ander soort dan meestal). Ik heb er dus twee en dat is alleen maar fijn. Het is zo lekker in alle Italiaansachtige gerechten. Daarbij is het sterk antiseptisch, opwekkend en veel meer. 

Hiervan dacht ik dat het bonenkruid was.

Deze kocht ik vorige week.

Wat is het toch een rijkdom, om altijd verse kruiden te kunnen plukken. In welke situatie je ook zit (financieel of anderszins) iedereen kan hiervoor zorgen en van genieten. 

Er is zoveel mee te doen. Het verhoogt de geur en de smaak van een gerecht en het voegt iets toe aan de gezondheid. 

Wat thee betreft maak ik op dit moment vooral pepermuntthee. Ook hier heb ik twee soorten van, waarvan een, net zoals de bieslook, langs de weg gevonden. Een polletje. Nu is het een enorme plant.

Ik hoop ooit weer citroenmelisse te hebben. Misschien doet ie het wel in mijn nieuwe 'fruittuin'.