Klein

Vroeger las ik Wip-la-la en Pinkeltje en ik fantaseerde over een deur achter een deur achter een deur. Ik hou nog erg van spannende deuren. Zo'n deur als bij het kinderboek ' De geheime tuin', of een deur die naar een prachtige binnenplaats gaat, of je komt daardoor opeens op een plek waar het mooiste uitzicht is. In Italië bijvoorbeeld zijn deze deuren er in overvloed. Terug naar de kleine mensjes zoals Wip-la-la. Overal zijn zonder gezien te worden. Hier hoef je trouwens niet per se klein voor te zijn, maar echt verstoppen is eenvoudiger als je maar een paar centimeter bent dan wanneer je 1.80 bent.
Nu las ik over mini mensen die in bomen leefden op het eiland Luzon, in de Filippijnen. Met maar twee vingerkootjes, minder kiezen enz. Niet zo klein als Wip-la-la maar wel klein. Het waren een van de eerste soort mensen die rechtop liepen. Archeologen gaan volgend jaar verder met hun onderzoek naar deze stam.

Ik heb even mijn doorleefde Wiplala boeken er even bij gepakt. Ze ruiken naar oud (ouder dan 1957 en 1962) en gelukkig heeft Henk er plakplastic omgedaan, anders lagen ze helemaal uit elkaar. Ik herken ze weer, meneer Blom, Johannes, Nella Della en de poes die Vlieg heet. Ik denk dat Annie Schmidt minstens zo genoten heeft van het schrijven als ik van het lezen.

Ik heb er vroeger nummers bij gezet. En in 'Wiplala weer' schreef ik de letters door de tekst heen en bij meneer Blom enz. schreef ik namen van ons gezin.