Eerst was het 10 jaar, toen 8 en oh, wat leek het nog ver weg, toen opeens 2 jaar, toen 1, toen een 1/2, 3 maanden, 1 maand, 1 week en nu is het bijna zover, vanaf zaterdag krijg ik aow! Ik kan het niet geloven.
We gaan het uiteraard uitbundig vieren, met een kopje koffie ergens.
Dit deden we gisteren ook, toen we eindelijk naar de indrukwekkende tentoonstelling 'Menyala' (Maleis voor schitteren) gingen. Ingetogen en krachtig. Door middel van 100 voorwerpen video’s, foto’s en verhalen worden de pijn en het verdriet, duidelijk gemaakt en de ambities en idealen. "Het belicht het gevoelige verleden met de rauwe randen, maar juist ook de passie en veerkracht van de Molukse gemeenschap".
We gaan er zeker nog eens naartoe want we waren nog niet klaar, al is het een bescheiden tentoonstelling. Ik had het indertijd ook na de lezing waar ik over schreef en nu helemaal, een gevoel van schaamte. Dat ik in een land ben geboren dat zoveel wreedheden heeft begaan. Dat er dan felle protesten komen vind ik logisch en er kunnen dan dingen gruwelijk misgaan.
Je wil niet dat de mensen die je lief hebt vernederd of vermoord wo(e)rden. Niet alleen de ouders, voorouders zijn net zo belangrijk voor Molukkers.
De tentoonstelling is nog tot 3 september.
Een Moluks huis en de natuur, ergens daar want ik heb erom gevraaagd bij Pixabay, mijn favoriete fototheek, fotohuis, maar ik heb geen idee waar het is.
