Goedemorgen, lieve mensen. Wat was het ontzettend mooi toen ik iets na half acht ging wandelen vanmorgen. Het zonlicht op de bomen, ik stond stil en liet het op me inwerken.
De warme kleur ervan bracht me terug naar mijn kinderjaren. Het zag er precies zo uit en het maakte niet uit dat de plek anders was, de emotie was hetzelfde. Jammer dat ik de camera niet bij me had. Heerlijk gewandeld, niemand gezien, geen auto gehoord. Oh ja, eentje.
Daarna luisterde ik gelukkig naar mijn intuïtie (het enige waar ik altijd naar luister!). Ik liep langs mevrouw. Ik zou zorgen dat ze om 10.30 op de afgesproken plek stond om opgehaald te worden om naar de kerk te gaan. Toen ik er was liep ze net door de voordeur naar buiten, met een dikke zonnebril op, jas aan, stok in haar hand. "Oh, blij dat je er bent. Is het tijd om naar buiten te gaan? Nee, dat is pas over 2 1/2 uur. Ga maar rustig naar binnen, maak een kopje koffie (kan nog net), ik kom je halen. Oh fijn, dan wacht ik op jou".
Anders had ze 2 1/2 uur buiten staan wachten. Elke dag gaat het minder als het gaat om alles wat voor ons vanzelfsprekend is.
