Lieve allemaal, twee heel verschillende emoties vandaag. Iemand schreef mij eens; je mag ook best schrijven over wat je moeilijk vindt, of naar. Ik deed dat nauwelijks maar sinds een aantal maanden meer, al wil ik er en ik schreef het al vaak, vooral voor u zijn, naast u staan, op allerlei manieren. Maar het een sluit het ander natuurlijk niet uit natuurlijk. Ik geef altijd iets van mijzelf. Binnenkort ga ik het hebben over 'warm houden'.
De emoties. Vanmorgen de indrukwekkende uitvaart van Koningin Elisabeth. Toen de kist naar de West Minster gedragen werd en je vanuit de stilte het tromgeroffel en de doedelzak hoorde was ik onder de indruk. En ook daarna bij het prachtige gezang (zo klinkt het in de hemel) en toen de kist stond was de muziek afgelopen. Elke minuut is geënsceneerd en dus past en klopt alles. De diep binnenkomende gebeden, heel veel meer muziek en toen moesten we weg. Met de mevrouw die zich weer liet prikken. Zat ik in een science fiction film of in een nachtmerrie? In allebei.
Toen we aankwamen werden we al opgevangen door vrouwen (buiten!) met een mondkapje. Ze was weg van ons autootje. Iedereen is sowieso altijd ontzettend aardig. Binnen kregen zij en ik (Henk wachtte in de auto) ook meteen een mondkapje. Ik had aan iedereen willen vragen waarom dragen jullie een mondkapje? Als iemand ziek zou zijn mocht hij hier niet voor een prik komen. Niemand is dus ziek en daarbij er is niets aan de hand!
Van de een naar de ander. Heel veel personeel en vrijwilligers, weinig 'klanten'. Het is de eerste dag van de priksessies. Morgen zal het wel weer gaan lopen hoorde ik iemand zeggen. Toen wachten in de kamer waar nog wat gemondmaskerde mensen zaten. Ik hield me steeds voor ogen dat de vrouw om wie het ging het niet kon helpen en dat ik er voor haar was en dat vindt ze heerlijk. Een soort uitstapje en onderweg genoot ze. In de auto terug huilde ik in gedachten. In wat voor wereld zijn we terecht gekomen?
Dit allemaal geeft even verbondenheid en een diepe rust in alle onrust. Ik kijk naar rechts en zie Henk met vochtige ogen. De final blessing hoor ik (we kijken naar de BBC, dat geeft de sfeer nog meer weer) en daar eindig ik maar mee.
