Het was heerlijk om even geen nare toestanden te lezen, de afgelopen dagen. Verslag volgt hierna. Wat er met Israël en de Gazastrook gebeurt is een gegeven wat doordendert maar tijdens het zien van iets moois raakt zelfs dat even op de achtergrond. Dat is ook noodzakelijk want anders is er geen ontspanning mogelijk. Het meeleven dooft nooit.
Maar ik zit er meteen weer lekker in. Uit opgevraagde documenten blijkt dat vooral de organisatie tegen terrorismebestrijding bepalend is geweest is voor de maatregelen in de pandemietijd en niet alleen hier. In bijvoorbeeld Amerika gebeurde het ook, In plaats van gezondheidsministeries deden zij het. Als u zich verdiept cq het wil weten is niet alles, maar wel veel te vinden.
Mensen zonder vervoer moeten lopen maar niet iedereen heeft die conditie. Iets meenemen lijkt me dan al helemaal onmogelijk.
Er kwamen duizenden pamfletten naar beneden dwarrelen, vertrek stond erop. Er zijn ook mensen die blijven, om te zoeken naar mensen die onder het puin liggen. Anderen of dezelfde Gazanen zeggen: "We gaan toch dood dus dan kunnen we net zo goed hier blijven".
Mensen in ziekenhuizen nemen via de telefoon afscheid van familie en vrienden. Hoe zouden ze niet dood kunnen gaan, zonder wat ze nodig hebben, bijvoorbeeld stroom, voedsel, medicijnen.
Voor beide kanten verschrikkelijk allemaal.
We zagen hier in de buurt een vlag met een duif wapperen, wat mooi. Je kiest geen partij, je kiest voor vrede. Dat is natuurlijk al geen keuze, hoe zou je iets anders willen? Laten mannen die oorlog willen het uitzoeken, zonder anderen erbij te betrekken, maar in een oorlog wordt iedereen erbij betrokken, hoe zeer je het ook niet wil.
Er zijn gek genoeg ook mensen die het wel willen, die altijd strijd willen voeren. Beide partijen zijn op verschillende manieren heel lang onderdrukt.
Op sociale media gaat de strijd door, wat een verspilde energie.
