Goedenavond. Ik werd weer sterk geconfronteerd met het vluchtelingenprobleem toen ik Stateless opnieuw zag. Door het boek, geschreven door de hoofdpersoon van Stateless, kwam er een onderzoek naar de gemaakte fouten en de omstandigheden in het vluchtelingenkamp. Conclusie: alles moest menswaardiger.
Nu zijn er een soort gevangeniseilanden waar niemand welkom is en dus niets over geschreven kan worden. Bijna niets, soms wel, zoals het indrukwekkende boek dat ik las wat hierover ging en waar ik eerder over schreef. "Alleen de bergen zijn mijn vrienden"
"In 2013 trachtte de Koerdische dichter en journalist Behrouz Boochani te vluchten naar Australië. In plaats van daar onderdak te vinden, werd hij op zee opgepakt en naar het eiland Manus gevlogen, waar hij illegaal gevangen werd gezet in wat wel de 'Australische goelag' en het 'Australische Guantanamo' is genoemd. Daar verbleef hij tot september 2019. Boochani schreef 'Alleen de bergen zijn mijn vrienden' tijdens zijn gevangenschap in het geheim op een telefoon die hij voor de bewakers verborgen moest houden. Hij smokkelde zijn verhaal via tekstberichten van het eiland. Dit boek is een getuigenis. Een even snoeihard als poëtisch ooggetuigenverslag".
https://boekhandelriemer.nl/alleen-de-bergen-zijn-mijn-vrienden/9789491921698/
Ik moet vaak denken hoe het zou voelen om te moeten vluchten en je totaal ontheemd te voelen, ook nog eens in de grootst mogelijke onzekerheid.
De wereld telt 70 miljoen vluchtelingen, waarvan de helft kind is.
Het is een onoplosbaar probleem, zowel de oorzaak als de grote hoeveelheid laten we zeggen mensen die om andere reden hun land verlaten waardoor veel problemen ontstaan. Als die er niet waren was het probleem gevoelsmatig even groot, maar duidelijker en overzichtelijker.
En er zou meer compassie zijn van mensen die nu tegen bijna alle vluchtelingen zijn. De vluchtelingen die in eigen land geen kant op konden wens je toch alleen veiligheid en liefde? Als ze gevlucht zijn, wat op zich al dramatisch is, ze in contact komen met onmenselijke smokkelaars en vervolgens ook nog eens onmenselijk behandeld worden, voorbeelden te over, dan rest intens verdriet omdat je niemand zo'n leven gunt. Goddank zijn er mensen die uiteindelijk hun weg vinden en op een plek komen waar ze welkom zijn en zich thuis voelen.
Polifoto
