Zorg en ziekte

Het was veel, de afgelopen dagen. Onze mevrouw was gevallen en had (weer) de hele nacht op de grond gelegen. Alles onder p&p. Het was nog vroeg en ik wilde mijn ochtendwandeling doen, maar ik was ongerust. De buurman was gelukkig op en zo hebben we haar samen op bed gekregen. En toen ben ik lang bezig geweest om haar te wassen, aan te kleden, ontbijt te maken. Dat is op zich al een klus, maar als alles door elkaar ligt, het een grote puinhoop is, waardoor je niets kan vinden is het nog veel meer werk. Ik had nog niet ontbeten natuurlijk want dat doen we altijd na de wandeling. En Henk was bezig flink ziek te worden. We hadden al een paar nachten nauwelijks geslapen en die nacht maar twee uur. Henk iets langer, maar ook kort. Bij elke uitademing kreunde hij hard en natuurlijk alsmaar hoesten. We waren erg moe.

Ik was er zeker van dat Henk een longontsteking had. Als zijn saturatie niet lager zou worden zou ik me er helemaal op storten en het zelf proberen te genezen, maar de saturatie werd lager en lager. Toen heeft Henk toch maar gebeld. En dat is weer een verhaal. De assistente was een beetje geïrriteerd, zei dat Henk eerder had moeten bellen, dat de artsen al onderweg waren, het druk was. De arts was er snel en zei: Oh, geen probleem hoor, we zijn vandaag met z'n drieën, dus alle tijd. :-) Hij hoorde onmiddellijk aan Henks rechterlong dat er een ontsteking zat. Antibiotica en dat haalde ik een uurtje later op en ik liep met dat zakje en vond het vreselijk (overdreven). Ik hadl liever met een pak condooms gelopen. Opeens bedacht ik me dat ik het in mijn jaszak kon doen, dan zag niemand het. Mijn weerstand is zo groot.
Toen nog een keer de saturatie afgewacht en die was nog lager. Als hij alsnog hoger was geweest had ik het nog aangedurfd. Het is door Henks verleden dat we dit nu toch zo doen, maar het voelt niet goed. Het duurt heel lang voordat je lichaam ervan hersteld is. Volgens mij hoorde ik wel eens 6 jaar, maar dat lijkt me wel heel lang en kan ik me ook weer niet voorstellen. Maar ik voel me op een of andere manier schuldig. Laten we hopen dat hij zich binnenkort beter voelt. Hij voelt zich nu miserabel. En ... de saturatie was nog lager vanmorgen. Hopen dat de ontsteking verdwijnt in ieder geval. We hebben een paar jaar geleden ook wel eens anders meegemaakt terwijl de arts in het ziekenhuis schreef dat het goed aansloeg. Niet!!!

En dan was er nog de huisartsenpraktijk. Op de deur naar de wachtkamer hing een papier met we heten u van harte welkom, maar niet meer met een handdruk (vanwege virussen en nog iets, weet ik niet meer), maar met een glimlach. Ik vond dit al zo belachelijk, net of er vroeger geen virussen waren en net of er ook maar iemand op die manier besmet is geweest door corona. Ik heb het nooit gehoord of gelezen. En daarbij was er ook nog eens geen glimlach. Deze en een andere apothekersassistente kijken altijd heel ontevreden.
Helemaal het tegenovergestelde hoorde ik van vriendin wiens vader terminaal is en waar de huisarts snipverkouden binnenkwam en iedereen een hand gaf. Misschien is dat het andere uiterste maar ik vind het toch veel sympathieker.

Henk slaapt en maakt geluidjes.

We hadden net aardappelblokjes, veldsla met appel en een mayonaise van lepel mayonaise, lepel kwark, wat mosterd en kruidenzout. Het recept van de aardappelblokjes heb ik net bij 'airfryer' gezet, maar ik zet het hier ook.

500 gram aardappelen in blokjes snijden, wassen goed afdrogen met een theedoek. Ik leg ze op de helft van de theedoek, de andere helft erover heen en dan rollen met je handen. Specerijen erop die u lekker vindt. Bijvoorbeeld knoflookpoeder, uienpoeder, paprikapoeder, kipkruiden of een ander mengsel, Italiaanse kruiden enz. Samen met de specerijen scheutje (olijf)olie erdoor heen husselen. 1/2 uur bakken. Een kwartier op 190 graden en dan nog een kwartier op 200 graden. Zo worden ze lekker knapperig.