Een van de mensen die mij geestelijk, maar ook gevoelsmatig het meest na staan is Carl Jung. Ik las zijn 'Herinneringen, dromen, gedachten' eerder en ik lees het in bed opnieuw.
Steve van Herreweghe, die ik volg bij twitter/X schrijft bij bovenstaande foto:
"We zijn allemaal gewond. We zijn allemaal helers. In de geest bestaat geen onderscheid. Wanneer harten elkaar ontmoeten bevrijden ze zich samen. En voegen ze harmonie toe aan het geheel".
---
Goedemorgen lieve allemaal. Het vriest, alles is wit en voor een deel van Nederland is sneeuw voorspeld. Het slaapt het lekkerst, als het koud is vind ik. Hoe laat werd u wakker vanmorgen?
Ik tegen 5.30u en toen had ik op moeten staan.
Ik ben dol op oude foto's en filmpjes. Dit is in San Fransico in 1906.
https://x.com/Culture_Crit/status/1755293706184208631?s=20
Kent u dat oude liedje, groen is gras? Sinds ik dit stukje heb geschreven, zit het in mijn hoofd.
Hoe kan het toch zijn dat ik vroeger bepaalde mensen zo zeer waardeerde, zoals de charmante voorzitter van de Europese Centrale Bank, Christine Lagarde (verzot op alles wat digitaal is!), of de ex-premier van Nieuw-Zeeland Jacinda Ardern. Nu vind ik ze bedreigend. Zag Jacinda Ardern spreken voor de VN. Ze zit in een forum, dat niet gekozen is. Ze sprak over vrijheid van meningsuiting en zegt tegelijkertijd dat mensen die 'desinformatie' verspreiden de mond moet worden gesnoerd. De inmiddels al voor een groot deel bewezen 'desinformatie' kwam de afgelopen jaren juist vanuit de hoek die zij beoordeelt als waarheid sprekend.
Er is sowieso geen sprake van vrijheid als maar een deel van de bevolking zich uit mag spreken.
Mensen gunnen elkaar geen vrijheid. Het hangt niet af van iemands politieke voorkeur, het hangt alleen af van oordelen en macht. Ik hoorde Marcel Messing zeggen dat het vaak de schrijvers zijn die als eerste hun mond moeten houden, zij worden als een groot gevaar gezien. Voorbeelden te over, bij elke kant.
Vrijheid is toch elk mens gegund? Dat iedereen ziet hoe groen het gras in eigen tuin is!
