Gisteravond wilde ik iets opzoeken van de tussenmakelaar die wij indertijd hadden, toen we naar Duitsland verhuisden. Een van de eerste berichten die ik van hem kreeg ging over een bungalow bij een dijk. Ik kon zelfs de foto's nog bekijken. Ik kon niet bedenken waarom we dat niet gedaan hebben. Gelukkig houdt Henk altijd een dagboek bij en nu weten we het ...
omdat er geen mogelijkheid was voor een pension en dat zouden we gaan doen.
Alles liep anders, er kwam geen pension. We hadden daar anders misschien nog wel gewoond. €80.000! Het zal nu wel het dubbele zijn, of nog meer, al zal het allemaal niet zo duur zijn als in Nederland.
Zo zag het er uit. De foto's waren al niet scherp en nu nog minder, maar och, wat leuk.
Ik zag een hartverscheurende foto van een militair met tranen in zijn ogen.
In een oorlog worden gedwongen om te vechten,
om het materieel op te schroeven,
om het alsmaar angstaanjagender te maken.
Wie wordt er het meest door geraakt?
Welke risico's worden genomen?
Zorgt het voor vrede?
Ik heb geen idee wie die militair is en ik weet ook niet waar op dat moment zijn verdriet vandaan komt, maar ik zou hem in mijn armen willen nemen.
Gelukkig is hij niet afgestompt, maar menselijk.
Ik denk dat het volgende zo waar is:
"Een van de meest vreselijke kenmerken van de oorlog
is dat alle oorlog-propaganda alle geschreeuw, en leugens en haat,
steevast komt van mensen die niet vechten".
George Orwell