Mijn hart ligt uitgespannen als de dageraad.
Ik ben bezig boekenkast voor boekenkast schoon te maken en nu ben ik met de poëziekast bezig. Ik stofte een oude bundel van Vasalis af en toen het boekje openviel las ik bovenstaande regel.
In alle hectiek en veel meer dan dat, zorgt deze regel voor kalmte, voor overgave.
Maar wat blijkt? Het is niet 'ligt', het is 'lag'. Ligt zat in mijn hoofd maar ik heb het gecontroleerd. En daarna volgt pijn. Een mooi gedicht, maar niet voor nu, wanneer er verlangen is naar een afwenden van de hectische en pijnvolle wereld.
Ik ga dus nu weg van Vasalis en maak dit tot mijn eigen regel.
Verleden en heden. Het verleden is onomkeerbaar. Het heden is verwachtingsvol.
De overgave blijft.
Het leven komt zoals het komt.
Ik maak pas op de plaats, hoor de stilte, even geen strijd met misstanden.
Heel even maar want zwijgen is alleen fijn als er harmonie is.
