Ik las een prachtig interview met Rosita Steenbeek in De nieuwe Koers.. De laatste zin is:
"Mijn moeder zei dat haar vader vaak het lied citeerde: 'Hij zal alles maken dat gij u verwonderen zult'. De verwondering heeft me mijn hele leven lang al begeleid.”
Ik heb bij Rosita altijd het gevoel dat ze 10 levens in een leven leidt. Ik heb dat vroeger ook aan paar jaar gehad, dat elke dag vol zat met intense ervaringen. Er kwam zoveel op mijn weg. Bij mij is het nu veel rustiger geworden, bij haar niet. Door haar manier van leven en door de plek waar ze woont.
Als kind kreeg ze een hersenbloeding. Ze moest drie maanden in een donker kamertje liggen. Met haar moeder en neef kreeg ze 21 jaar geleden, na een troostetentje, omdat haar vader een maand ervoor was overleden, een afschuwelijk auto-ongeluk, waarbij haar neef overleed, haar moeder haar nek brak en zij haar rug. Ze moest weken stil op haar rug in een gipskorset liggen. Een bewegingsloze pelgrimage noemt ze het.
Ze heeft verbleven in vluchtelingenkampen, het leven daar meegeleefd. Ze zag hoe mensen behandeld werden, voelde hun pijn en hoorde door alles heen hun humor.
Levend midden in Rome en ik weet ongeveer waar, in een klein huurhuisje, heeft ze een 'rijk' leven. Ze is zich contant bewust van de schoonheid van de eeuwige stad. Terwijl ik het schrijf voel ik heimwee.
Ze is spiritueel/religieus en empathisch.
Een vrouw die ik als mens en schrijfster zeer bewonder. Er is geen verschil tussen die twee.
Schrijven is communiceren via een omweg zegt ze. Zo ongeveer voel ik dat ook, al was het voor mij voor een groot deel in mijn leven ook directe communicatie.
Ik vraag me af hoe ik zou noemen wat voor haar verwondering is. Voor mij is het vooral overgave. Ja, dat is denk ik het sleutelwoord van mijn leven.
Wat is uw sleutelwoord?
