donderdag 30 maart 2023

Banken en Australië

Net schreef ik aan een vriendin dat ik me de afgelopen jaren in veel verdiept heb. Eenvoudiger was om dat niet te doen, maar dat lijkt me toch echt niet de bedoeling. Ik blijf dus schrijven over wat niet in orde is. Het valt me allemaal als vanzelf in de schoot.
Op de achtergrond is altijd het besef dat we het leven niet naar onze hand kunnen zetten. Het benoemen zorgt ervoor dat ik niet constant in gevecht ben. Ik signaleer en maak me zorgen en tegelijkertijd geef ik me over aan het leven.

Elke dag weet ik een beetje meer en elke dag is een bevestiging en een schok. Die twee kunnen samen gaan. Het zou ernstig zijn als ik rustig door zou leven en niet meer geschokt kon worden. Daar is alles wat er op de wereld gebeurt veel te ernstig voor. Bijvoorbeeld dit, de vele veroordelingen voor dit kabinet. Wat gebeurt ermee? https://www.youtube.com/watch?v=Ch-TZ425uD0
---
Er komen steeds meer geheimen bij. Beter gezegd, het wordt steeds duidelijker dat er veel geheimen zijn. Veel meer dan we ooit hadden kunnen bevroeden en wat betreft zoveel uiteenlopende onderwerpen. Meestal zijn er slachtoffers aan verbonden..
Pieter Omtzigt: "Alle, maar werkelijk alle stukken over de Bijlmerramp (1992, El Al vrachtvliegtuig) zijn voor 75 jaar geheim verklaard. Een aantal fracties stelde vragen. Hier staan de antwoorden op wat er allemaal geheim verklaard is. Verbijsterend."
https://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/detail?id=2023Z04925&did=2023D11695
Ik draag graag bij aan meer openheid en laten we het allemaal doen, door zoveel mogelijk te delen. Alleen door openheid ontstaat er zicht op de situatie, Pieter
vroeg en kreeg de inventarislijst: welke stukken bestaan er over de bijlmerramp en hoe lang blijven ze geheim. 
Voor nog meer informatie: https://twitter.com/PieterOmtzigt/status/1640810876373553152
Ik las reacties van mensen die de vliegtuigram mee hebben gemaakt. Dit komt er allemaal nog eens bovenop.

Intussen in Parijs. Geen demonstratie, maar een revolutie schreef iemand. Heftig wat er gebeurt.


Er zijn op steeds meer plekken dezelfde soort patronen. Er wordt van bovenaf beslist, koste wat kost. Ook steeds meer komen mensen daartegen in opstand. Veel mensen voelen zich niet gezien en gehoord en ik denk dat bij bijna alles wat ik schrijf dat de rode draad is.
---
Opeens kwam Australië weer op mijn weg. Er zijn veel misdaden tegen de mensheid gepleegd in Australië. En nota bene met de oorspronkelijke bewoners, die er al duizenden jaren woonden! De rest kwam er voornamelijk door deportatie. Toen de Engelsen hun gevangenen niet meer kwijt konden in Amerika, omdat Amerika onafhankelijk werd, werden gevangenen (gevangenissen waren overvol) naar Australië verbannen.
Voornamelijk diefstal, of heling en in mindere mate geweld. De overtocht kostte veel geld. Mannen waren duurder dan vrouwen want vrouwen aten minder.
En die mensen wilden het land naar hun hand zetten. Meedogenloos. Terwijl ik dit opschrijf word ik weer zo geraakt. 
Aboriginals zijn wijze mensen, die via liederen lang geleden hun kennis doorgaven.
Heilig gezang, dicht bij de natuur, een andere dimensie bijna. Omdat ze niet mochten leven op de manier die bij ze pasten werden ze opgesloten in reservaten. In plaats van een vrij leven waarin iedereen zich kon ontwikkelen op de manier die bij hun cultuur hoorde werd alles afgenomen, werd hun identiteit ontnomen. Ze konden vaak alleen nog vluchten in drank. Verdoving was wat overbleef, om te overleven.

En dan is er de 'stolen generations' , de term die bedacht is voor de ongeveer 100.000 kinderen van Australische Aboriginals en Straat Torres-eilanders die tussen 1910 en 1970 door de overheid van hun familie werden gescheiden om ze te assimileren in de blanke samenleving. Het heeft de kinderen uiteraard zwaar beschadigd. Weggerukt worden bij de mensen van wie je houdt, uit de vertrouwde omgeving en uit de cultuur waar je bij hoort.
Er zijn mooie boeken over geschreven. 
Ik omarm het als er een stem wordt gegeven aan welk lijden dan ook. Iedereen moet weten wat er gebeurt in de wereld. 

Er is ook nog de geschiedenis van de kinderen die door Groot-Brittaninië werden geëxporteerd. 'Stoute' en letterlijk en figuurlijk arme kindertjes, vanaf 3 jaar! Ze moesten daar 'slavenarbeid' verrichten. (een grote groep kwam ook in Canada terecht). In dienst van!
Identiteitsloos liepen ze in vodden, kregen het slechtste eten en werden vernederd en misbruikt.

Australiërs vinden het blijkbaar fijn om mensen op te sluiten, wat misschien alles met hun verleden te maken heeft. Vroeger werden ze overheerst, nu overheersen ze.  

Er werden jarenlang vluchtelingen naar Manus (en Nauru)* gestuurd, een vulkanisch gevangeniseiland. Ze leefden daar onder de meest miserabele omstandigheden. Ter afschrikking, ik had geen idee.
Ik las de ervaringen van dichter en journalist Behrouz Boochani, die vanuit Indonesië na een verschrikkelijk overtocht. in Australië vrijheid hoopte te vinden. Hij werd gevangen gezet. Hij had in het geheim een mobiele telefoon. De appjes die hij daarop schreef vormden uiteindelijk het boek 'Alleen de bergen zijn mijn vrienden'. Ik ben gestopt. Het was te erg.
Wrang, dat het boek allerlei Australische prijzen heeft gekregen.

Na jarenlange balling- en gevangenschap arriveerde hij op 14 november 2019 in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Hij had een visum van een maand, om te spreken op een speciaal evenement georganiseerd door WORD Christchurch. In december 2019 liep zijn visum af. Hij bleef op een verlopen visum totdat hij in juli 2020 de vluchtelingenstatus kreeg, waarna hij Senior Adjunct Research Fellow werd aan de Universiteit van Canterbury.

*In 2001 richtte Australië in overleg met de regering van Papoea-Nieuw-Guinea op het terrein van de PNG defence Force base Lambrum een detentiecentrum op voor immigranten die als asielzoekers over zee hadden geprobeerd grondgebied van Australië te bereiken.

De detentiecentra zijn opgeheven en de Australische regering is door advocaten in een collectieve rechtszaak vanuit 1200 gevangenen aangeklaagd voor misdrijven tegen de menselijkheid.

En dan was er natuurlijk de pandemie, we weten hoe daarmee omgegaan werd in Australië.
Agressie, opsluiting, boetes, machtswellust.
Het tot de verbeelding sprekende land waar vroeger mensen heen gingen om een nieuw leven op te bouwen, vrijheid en ruimte! 
Als je in een verkeerde groep zat was vrijheid wel het laatste, het allerlaatste.
De natuur met de onmetelijke ruimte met blijvende spirituele plekken zoals Uluru (Engels: Ayers Rock) Het is verbonden aan de Tjukurpa, de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis.
 
 
Walkerssk