Je hebt een serie van nu.nl dat 'het bonnetje' heet. Elke keer kan je de boodschappenbon van iemand zien. Als iemand veel geld heeft lees ik het niet want dan is het niet moeilijk om boodschappen te doen. De andere bekijk ik wel.
Een vrouw die de daklozenkrant verkoopt (ik hoop niet dat het haar enige inkomen is) en nu tijdelijk in de daklozenopvang woont waar ze in ieder geval iets warms klaar kan maken.
Ze haalt om de paar dagen een beetje boodschappen.
Dit is haar bonnetje:
Vegaballetjes 1,69 euro
Radijsjes 0,75 euro
Tomatenblokjes 0,69 euro
Appel 0,39 euro
Stoofperen 0,51 euro
Totaal: 4,03 euro
Radijsjes 0,75 euro
Tomatenblokjes 0,69 euro
Appel 0,39 euro
Stoofperen 0,51 euro
Totaal: 4,03 euro
Ik eet hier twee dagen van. De radijs en het fruit zijn mijn snoep
"De tomatenblokjes stoof ik samen met de vegaballetjes en wat kikkererwten die ik nog heb liggen. Verder doe ik er wat peper en een laurierblad bij. Mensen denken dat je vegaballetjes alleen in olie moet bakken. Maar dat doe ik niet. Als je de balletjes gaart in een saus, worden ze heel groot. Het vet van de balletjes komt in de saus terecht, wat het geheel smaak geeft. Echt heel lekker. En omdat die balletjes zo groot worden, kun je er twee dagen van eten. Dit gerecht kan ook met rijst of pasta worden gemaakt."
Ik koop regelmatig plantaardige producten, maar balletjes heb ik lang niet gekocht. Vroeger bakte ik ze en gaf er bijvoorbeeld pindasaus bij. Lekker met rijst en wortelsla en in de zomer komkommer. Ik sneed ze ook wel in stukjes, bakte het en dan deed ik het in zuurkoolstamppot, samen met gebakken ui. Haar recept ga ik zeker proberen. De vrouw heeft een erg lief gezicht. Ze zegt dat mensen vaak vragen of ze iets nodig heeft en dan zegt ze altijd fruit. Vroeger in Utrecht had ik een vaste straatkrantverkoper en ik gaf hem af en toe bananen. Geld zou naar iets verslavends zijn gegaan. Nu ik er zo over schrijf kan ik weer allerlei mensen voor de geest halen. Wie zou er nog leven? Tegenover ons huis stond een bankje en daar sliep vaak iemand.
Naast ons was een opvangtehuis voor mensen die het geestelijk moeilijk hadden of in de war waren. Daar gebeurde altijd van alles. Ik ben er een keer binnen geweest dat iemand de deuren dicht deed. Dat was even spannend. Er gebeurden ook verdrietige en grappige dingen. Er stond vaak een vrouw voor onze deur die niet stil kon staan, ze ging steeds van haar ene op haar andere been. Radeloos verloren voelde ze zich. Ze heette Florieke. Ik herinner me een ondanks alles opgewektere, oudere vrouw met lang donker haar die buiten rondjes liep en steeds enthousiast zei: "Lekker weertje, meneertje".
"De tomatenblokjes stoof ik samen met de vegaballetjes en wat kikkererwten die ik nog heb liggen. Verder doe ik er wat peper en een laurierblad bij. Mensen denken dat je vegaballetjes alleen in olie moet bakken. Maar dat doe ik niet. Als je de balletjes gaart in een saus, worden ze heel groot. Het vet van de balletjes komt in de saus terecht, wat het geheel smaak geeft. Echt heel lekker. En omdat die balletjes zo groot worden, kun je er twee dagen van eten. Dit gerecht kan ook met rijst of pasta worden gemaakt."
Ik koop regelmatig plantaardige producten, maar balletjes heb ik lang niet gekocht. Vroeger bakte ik ze en gaf er bijvoorbeeld pindasaus bij. Lekker met rijst en wortelsla en in de zomer komkommer. Ik sneed ze ook wel in stukjes, bakte het en dan deed ik het in zuurkoolstamppot, samen met gebakken ui. Haar recept ga ik zeker proberen. De vrouw heeft een erg lief gezicht. Ze zegt dat mensen vaak vragen of ze iets nodig heeft en dan zegt ze altijd fruit. Vroeger in Utrecht had ik een vaste straatkrantverkoper en ik gaf hem af en toe bananen. Geld zou naar iets verslavends zijn gegaan. Nu ik er zo over schrijf kan ik weer allerlei mensen voor de geest halen. Wie zou er nog leven? Tegenover ons huis stond een bankje en daar sliep vaak iemand.
Naast ons was een opvangtehuis voor mensen die het geestelijk moeilijk hadden of in de war waren. Daar gebeurde altijd van alles. Ik ben er een keer binnen geweest dat iemand de deuren dicht deed. Dat was even spannend. Er gebeurden ook verdrietige en grappige dingen. Er stond vaak een vrouw voor onze deur die niet stil kon staan, ze ging steeds van haar ene op haar andere been. Radeloos verloren voelde ze zich. Ze heette Florieke. Ik herinner me een ondanks alles opgewektere, oudere vrouw met lang donker haar die buiten rondjes liep en steeds enthousiast zei: "Lekker weertje, meneertje".
Wat ben ik toch dankbaar dat wij hier wonen en niet bijvoorbeeld in Duitsland, wat we ooit wel deden. :-) Ik zag een zoveelste reportage over armoede. Een chauffeur van de ambulance verdient ruim €1600 bij een 45 urige werkweek. Hij draagt €600 af voor zijn kind en ik geloof voor nog iets. Na betaling van de vaste lasten blijft er nauwelijks iets over om van te leven. Hij kan zelfs geen boter of olie kopen. Hij gaat naar de voedselbank. Als de wasmachine bijvoorbeeld kapot gaat kan hij geen nieuwe kopen. Hij moet nu €900 nabetalen aan het energiebedrijf. Hij heeft geen idee waar hij dat vandaan moet halen. Zo zag ik veel meer schrijnende situaties van mensen met een volledige baan. Heel veel mensen zijn afhankelijk van de voedselbank maar tegenwoordig is de vraag veel groter dan het aanbod. Ze hebben te weinig. Ik zag een vrouw van in de 70 Hamburg doorkruisen om maar zoveel mogelijk bij elkaar te krijgen, te bedelen zoals ze zegt. Ze kreeg van alles, maar het is niet genoeg om iedereen te voeden. En zelf heeft ze ook niets, maar ik voel me niet arm zei ze. (Pensioenen zijn acceptabel als je ambtenaar bent geweest, of als je veel hebt verdiend, anders niet. En aow bestaat niet. Het is daar dramatisch en zeker voor ouderen. Vaak hun leven lang hard gewerkt, maar als je een laag inkomen had heb je daar nu niets aan.)
Zoals wij het ook ervaarden, ervoeren, veel mooier klinkt dat vind ik.
We hebben ons altijd rijk gevoeld en nu zijn we dat ook echt, niet wat inkomsten betreft, maar wel in vergelijking tot heel veel andere mensen. Niet andere mensen in Afrika, maar in Europa, in Nederland. Onderstaande foto is van een Duitser dus dat dit in Duitsland is ligt voor de hand. Typerende foto, met die benen eromheen, die overal naartoe lopen.
Zoals wij het ook ervaarden, ervoeren, veel mooier klinkt dat vind ik.
We hebben ons altijd rijk gevoeld en nu zijn we dat ook echt, niet wat inkomsten betreft, maar wel in vergelijking tot heel veel andere mensen. Niet andere mensen in Afrika, maar in Europa, in Nederland. Onderstaande foto is van een Duitser dus dat dit in Duitsland is ligt voor de hand. Typerende foto, met die benen eromheen, die overal naartoe lopen.
fantareis
